Kun je een boek het zwijgen opleggen als je het sluit, pagina voor pagina verlijmt, en met was verzegelt? Biedt de gedwongen stilte ruimte voor nieuwe inzichten? En wat is de relatie tussen het bewerkte boek en de betonnen Wiebenga-silo? Dit onderzoekt Brigitte Picavet als artist in residence bij De Compagnie.
Sculpturen van papier Picavet maakt beelden van boeken die niet meer gelezen worden. Ze verknipt en verlijmt en soms voegt ze papier, kranten en textiel samen tot nieuwe katernen. Zo ontstaan gesloten vormen die ze weer bewerkt en tot slot met was verzegelt. De sculpturen laten soms nog flarden tekst zien. Gemaakt uit liefde voor het boek en van een grote schoonheid, refereren ze ook aan pijn en lijden. Dat waarover niet (meer) gesproken wordt.
Silo’s vol verhalen In de betonnen silo’s lijken de tere, met de hand gemaakte objecten misplaatst. Wat silo en sculptuur echter verbindt is hun beider hermetische, naar binnen gekeerde aard. De in bekisting gestorte wanden en het gebundelde papier hebben bovendien een gelijksoortige opbouw. Laag over laag vormen ze een gestage uitbreiding van een innerlijke wereld. De boeken herbergen beelden, de sculpturen blijken silo’s, de silo blijkt een bibliotheek – vol verhalen en herinneringen.
In zijn La Poetique de l’Espace (1958) pleit de Franse filosoof Gaston Bachelard voor een persoonlijke en emotionele beleving van ruimte, met het menselijke lichaam als ijkpunt. Zo is de expositie een plek waar geliefden samenkomen. Picavet houdt namelijk van alle twee: het immateriele woord en het fysieke beeld. Van Boeken de Beenderen nodigt u uit mee op zoek te gaan naar hun betekenis en wederzijdse verband.
